Hubert Schuerwegen en Itegem leggen met pijn in het hart de boeken neer
‘We voelen geen respect meer'
Op 1 mei valt definitief het doek voor vierdeprovincialer Itegem. De laatste drie overgebleven vrijwilligers van stamnummer 2151 houden het voor bekeken. ‘Gelukkig kunnen we schuldenvrij eindigen', zegt de secretaris, Hubert Schuerwegen, zuchtend.
Het provinciale voetbal staat of valt met de goodwill van een flink aantal vrijwilligers. Wanneer dat er te weinig worden, begeeft een club zich op de rand van de afgrond. Zo ook de in 1934 opgerichte vierdeprovincialer Itegem, deelgemeente van Heist-op-den-Berg. Met zijn drieën hielden ze de club de laatste tijd draaiende, maar nu geven ook zij het op.
‘Samen met Wim Goossens en Tom De Vocht deed ik alles op de club. Onze voorzitter David Geerts heeft het te druk als schepen en met zijn parlementaire bezigheden', zegt secretaris Hubert Schuerwegen. ‘Dinsdag- en donderdagavond poetste ik de kleedkamers, verzorgde ik het terrein, hield ik de kantine open en was ik secretaris van de club. Sinds het overlijden van de ex-voorzitter, erevoorzitter en toenmalig ploegafgevaardigde Edmond De Belder in oktober was ik ook nog afgevaardigde van de eerste ploeg. Twee jaar geleden hebben we een oproep gedaan voor vrijwilligers, maar tevergeefs. Meer dan dertig jaar werkte ik met veel plezier voor deze club. Het zal vreemd aanvoelen als de club er niet meer is.'
Schuldenvrij
Dat het drietal niet over één nacht ijs ging, is duidelijk. ‘Vorig seizoen was er al sprake om er een punt achter te zetten. Uiteindelijk hebben we er toch nog een jaartje bij gedaan, maar nu valt het doek definitief. Het was een heel moeilijke beslissing. Urenlang vergaderen ging aan deze beslissing vooraf. We probeerden nog sponsors te zoeken, maar die verkiezen meestal Heist-op-den-Berg, omdat daar veel meer volk komt kijken. Uiteindelijk speelde het feit dat we dit seizoen schuldenvrij kunnen afsluiten een grote rol in onze beslissing.'
Die financiële break-even was geen sinecure. Op het einde van de jaren negentig had Itegem nog een tekort van om en bij de 800.000 Belgische frank (bijna 20.000 euro). ‘Als je de brouwer niet meer kunt betalen, weet je dat je moet ingrijpen', weet Schuerwegen. ‘Vier jaar geleden kampten we opnieuw met schulden en hebben we de premies verlaagd. De spelers kregen nog 50 euro voor een zege, 20 euro voor een gelijkspel en niets voor een nederlaag. Toen is heel de ploeg vertrokken. Als ze elders 5 euro meer kunnen verdienen, zijn ze weg. Op termijn kan dat de ondergang van het provinciale voetbal betekenen. Honderden euro's voor een gewonnen match, dat is toch niet normaal.'
Toch wijst Schuerwegen ook met een kritische vinger naar de clubs zelf. ‘Ze hebben hun eigen miserie in de hand gewerkt. Ze zijn hun spelers te veel beginnen betalen en dragen daar vroeg of laat de gevolgen van. Vooral de laatste vijf à zes jaar is dat geëxplodeerd. De bedragen van spelers die bij ons komen praten, doen me vaak achterover vallen. De wedstrijdpremies moeten naar beneden om het provinciale voetbal te redden.'
Mentaliteit
‘Jongeren hebben ook veel meer mogelijkheden tot ontspanning dan vroeger. Vroeger had je bijna alleen het voetbal. Nu heb je volleybal, tennis, tafeltennis, zelfs al korfbal in Itegem. Bovendien is er de opkomst van de computer. Ook komt het voetbal niet meer op de eerste plaats. Vroeger was het een eer als je voor de eerste ploeg werd opgeroepen. Nu moet je gaan smeken voor spelers. Er is altijd wel een festival hier of iets anders daar. We hebben 52 spelers voor ons eerste elftal en twee reserveploegen. Toch hebben we al drie à vier keer forfait moeten geven.'
‘Ook de mentaliteit is veranderd. We voelen geen respect meer. Als je vraagt om de kleedkamers proper achter te laten en het afval in de vuilnisbak te gooien, houden ze dat een week vol. Tijdens eetdagen van de club hebben ze telkens iets anders te doen en kunnen ze niet helpen.'
Schuerwegen vertelt het met de nodige weemoed. Verdrietig over het nakende heengaan van zijn geliefde club. ‘Van Heist kreeg ik al het aanbod om een functie op te nemen. Ik sukkel echter met mijn rug en ben toe aan rust. Het sociale aspect van tussen de jongens te zijn, zal ik hard missen. Voor mij wordt het op 1 mei een heel emotioneel afscheid.'
Bron: http://www.sportwereld.be